كاركنان دفتر رهبري و اعضاي سپاه حفاظت ولي‌امر به همراه خانواده‌هاي خود، با حضرت آيت‌الله خامنه‌اي ديدار كردند.
در اين جلسه صميمي كه با اقامه نماز جماعت مغرب و عشا آغاز شد، رهبر معظم انقلاب، دو عنصر «ايمان و آگاهي» را از عوامل ايجادكننده انگيزه براي انجام «كارهاي بزرگ و ممتاز» دانستند و تاكيد كردند: «كارهاي ممتاز و خوب، فقط با انگيزه‌هاى ممتاز و از اعماق دل برآمده انجام مي‌گيرد و نمي‌توان اين كارها را به صورت دستورى و تشريفاتى و ادارى انجام داد».
به گزارش ايسنا، مشروح اين سخنان كه راهكاري عملي براي تحقق شعار «همت مضاعف و كار مضاعف» است و از سوي پايگاه اطلاع‌رساني دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آيت‌الله خامنه‌اي، منتشر شد به شرح زير است:
بسم‌اللَّه‌الرّحمن‌الرّحيم
اولاً خوشامد عرض ميكنيم به همه‌ى شما برادران، خواهران، خانواده‌هاى محترم؛ و تبريك عرض ميكنيم اين عيد سعيد و شريف را، بلكه اين اعياد شريفه را كه به تقدير الهى در ماه مبارك شعبان گنجانده شده است. خود ماه شعبان هم عزيزان من! با قطع نظر از اين تولدها و ولادت‌هاى مبارك، عيد است؛ عيد تقرب و توجه به خداوند و توسل قلبى به ساحت ربوبى؛ فرصت بزرگى است براى نورانى كردن دل و جان انسان و آماده شدن انسان براى ورود در ضيافت ماه مبارك رمضان. با اين چشم نگاه كنيم به ماه شعبان؛ ماه فرصت عبوديت خداوند و فرصت خودسازى.
آن چيزى كه من در اين جمع خواستم عرض بكنم، همين مسئله‌ى انگيزه‌هاست. كارهاى خوب، كارهاى بزرگ، فقط با انگيزه‌هاى ممتاز و از اعماق دل برآمده انجام مي‌گيرد. كارهاى بزرگ را به صورت دستورى و تشريفاتى و ادارى و اين‌ها نمي‌شود انجام داد. كار مقرراتى و دستورى، در همان حد كار متعارف انجام مي‌گيرد؛ در صورتى كه كار برجسته و ممتاز، تابع انگيزه است. آن كسى كه از لحاظ كميتِ كار خيلى وقت خود را صرف مي‌كند و از وقت استراحتِ خودش مي‌زند، انگيزه‌ى بالائى دارد؛ اين يك چيز برجسته‌اى است. ما چنين روحيه‌اى را ديده‌ايم؛ در همين جا هم هست. در طول اين سى سال، بنده در جاهاى مختلف كه بودم - چه در زمان رياست جمهورى، چه قبل از آن در نيروهاى مسلح و جاهاى ديگر - از نزديك كسانى را مشاهده كرده‌ام كه واقعاً تعطيلى نمي‌شناسند، استراحت نمي‌شناسند؛ مايلند همه‌ى لحظاتشان را صرف همين كارى كه بر عهده‌ى آنها محول است، قرار بدهند. البته من همين جا به شما عرض بكنم؛ موافق اينجور كار كردن نيستم. بنده معتقدم كار بايستى جورى برنامه‌ريزى و تنظيم بشود كه انسان بتواند به خانواده‌ى خود، به فرزندان خود، به روابط عاطفى بپردازد؛ خودش را له نكند. ولى خوب، بعضى هستند؛ حالا واقعاً يا ظرفيت زيادى دارند، به همه چيز در جاى خود مي‌پردازند و ظرف كار را لبريز مي‌كنند، يا اينكه از جاهاى ديگر كم مي‌گذارند و به كار اضافه مي‌كنند. اين حجم كار و كميت كار است كه سنگين و بزرگ و فراگير است؛ اين يكى از كارهاى برجسته است؛ اين احتياج به انگيزه دارد. تا انگيزه‌ى قلبى نباشد، هيچ كس به خاطر دستور و به خاطر حكم و به خاطر مقررات، اينجور كار نمي‌كند. گاهى هيچ كس هم اين حجم كار را نمي‌فهمد. من بارها در جمع‌هاى ادارى كه اينجا آمدند، گفته‌ام: شما يك پرونده دستتان است، يك پروژه دستتان است، يك كار دستتان است، مي‌گوئيد تمامش كنم. وقت ادارى هم تمام مي‌شود، شما هم خسته هستيد، اما مي‌گوئيد من اين كار را بايد تمام كنم و بروم. نيم ساعت، يك ساعت، دو ساعت بيشتر از وقت مي‌مانيد؛ نه به رئيستان اطلاع مي‌دهيد، نه اضافه‌كار مي‌گيريد، نه كسى مي‌فهمد؛ اما شما اين كار را انجام داديد؛ اين خيلى ارزش دارد؛ اين در دفتر كرام‌الكاتبين محفوظ مي‌ماند. كاتبان عمل ما - كه مأموران ساحت ربوبى هستند - اينطور كارهاى اينجورى را بخصوص برجسته مي‌كنند. خوب، اين يك نوع كار برجسته است.